Да 85-годдзя з дня нараджэння былога старшыні калгаса імя Ф.Э. Дзяржынскага Дзмітрыя Іванавіча Жука.
«Яго жыццё пахне хлебам», – так называецца конкурсная работа вучняў Мілавідскай сярэдняй школы, якая прымала ўдзел у рэспубліканскай акцыі «Жыву ў Беларусі і тым ганаруся».
Яна прысвечана таленавітаму кіраўніку, чуламу чалавеку – Дзмітрыю Іванавічу Жуку. Яго з вялікай удзячнасцю ўспамінаюць і яшчэ доўга будуць успамінаць тыя, хто жыве тут, на прыгожай Мілавідскай зямлі.
Найбольш значныя падзеі ў жыцці Дзмітрыя Іванавіча звязаны з нашымі мясцінамі. Тут ён стаў вопытным кіраўніком гаспадаркі, якая паступова выйшла ў лік лепшых ў Баранавіцкім раёне. Тут многія гады жыла яго сям’я. Тут засталіся асфальтаваныя вуліцы, двухпавярховы Дом культуры са спартыўнай і актавай заламі, бібліятэкай, лазневапральны комплекс з басейнам. А жыхары вёскі Мілавіды сярод першых у раёне атрымалі тады газавае паліва.
З работы вучняў:
«…Нарадзіўся Дзмітрый Іванавіч Жук 23 снежня 1928 года ў вёсцы Лаўрынавічы. З маленства даведаўся пра цяжкую долю селяніна. Усё сваё жыццё прысвяціў сельскай гаспадарцы.
Працоўная дзейнасць пачалася на гаспадарцы бацькоў у цяжкія ваенныя гады…
У 1944 – 1945 гадах працаваў ў Баранавічах прыёмаздатчыкам склада НКА (пасведчанне ўдзельніка Вялікай Айчыннай вайны). У пасляваенныя гады быў у складзе групы «ястребков» на тэрыторыі Дубаўскага сельскага Савета, а пасля працаваў у гэтым сельсавеце сакратаром. З 1947 па 1950 год быў загадчыкам Дубаўскай хаты-чытальні. На гэтыя гады прыпадае важ
ная падзея ў асабістым жыцці Дзмітрыя Іванавіча – ён ажаніўся з Леакадзіяй Канстанцінаўнай.
З 1951 года працуе сакратаром у газеце «Ленинец», пасля быў яе рэдактарам. У 1955 го-дзе стаў слухачом Мінскай савецка-партыйнай школы. Пасля яе заканчэння Дзмітрый Іванавіч быў выбраны сакратаром партарганізацыі калгаса імя Леніна у вёсцы Свіраны, а ў 1960 годзе прызначаны намеснікам старшыні калгаса імя Кірава (вёска Лаўрынавічы).
Ён заўсёды быў з людзьмі, вучыўся ў іх, здабываючы муд-расць, набіраючыся ўмення і вопыту кіруючай працы.
Для паглыблення сваіх ведаў у 1962 годзе Дзмітрый Іванавіч займаецца ў Гродзенскім сельскагаспадарчым інстытуце на курсах па падрыхтоўцы кіруючых кадраў калгасаў і саўгасаў.
3 снежня 1962 года ўзначаліў калгас імя Дзяржынскага. Пачынаючы з гэтага дня, 33 гады бяззменна знаходзіўся на пасадзе кіраўніка гаспадаркі. Менавіта тут Дзмітрый Іванавіч сфарміраваўся як сталы кіраўнік, які добра ведае сельскагаспадарчую вытворчасць, які заўжды разумее людзей і гатовы прыйсці на дапамогу…»
На пачатку 70-х гадоў мінулага стагоддзя ў калгас імя Дзяржынскага паступова ўвайшлі невялікія навакольныя гаспадаркі. Большасць зямлі – пяскі, тарфянікі. Электрычнасці не было, як і легкавога аўтамабіля для кіраўніка калгаса. Першае, з чаго пачаў Дзмітрый Іванавіч, – гэта лазня. Што яшчэ больш неабходна чалавеку, які працуе на зямлі, пасля доўгага працоўнага дня?
Увага да простага чалавека, да яго надзённых праблем давала свой плён. Гаспадарка паступова мацнела: папаўняўся машынна-трактарны парк, раслі надоі малака, павышалася ўраджайнасць. З’яўляліся новыя домікі сучаснай планіроўкі для працаўнікоў калгаса, а таксама сацыяльныя аб’екты: дзіцячы сад, амбулаторыя, новая школа…
Супрацоўніцтва гаспадаркі і нашай школы, як кажуць, асобная гісторыя. Гэта выдатны прыклад падрыхтоўкі будучых гаспадароў сваёй зямлі, людзей, якія ўмеюць і любяць працаваць, ганарацца вынікамі сваёй працы. У час росквіту гаспадаркі з вучняў нашай школы была сфарміравана вытворчая брыгада. На спецыяльна выдзеленай плошчы вырошчваліся кармавыя і цукровыя буракі, морква, бульба. Разам са спецыялістамі калгаса вучні ставілі доследы на сваіх зямельных участках. За работу вучнёўская брыгада была ўзнагароджана граматай і грашовай прэміяй на абласным злёце вучнёўскіх сельскагаспадарчых брыгад.
Круглы год па некалькі га-дзін у дзень усе старшакласнікі абавязкова пасля ўрокаў працавалі на ферме калгаса. У школьнікаў быў свой невялікі статак кароў. Іх пад кіраўніцтвам дарослых неабходна было даглядаць, карміць, даіць у пэўны час. Па ініцыятыве Дзмітрыя Іванавіча спецыяльна для навучэнцаў школы была пабудавана ферма, дзе школьнікі адказвалі за вырошчванне маладняку буйнай рагатай жывёлы. Яны не гулялі ў працу, а ўжо на той час прыносілі плён роднай гаспадарцы.
Школа была асаблівым клопатам кіраўніка калгаса. «Дзіцячая ўстанова павінна ззяць у абліччы вёскі, як медаль на грудзях…», – аднойчы пераканаўча зазначыў Дзмітрый Іванавіч. Так яно і сталася. Пры ўдзеле калгаса былі абсталяваны геаграфічныя, спартыўныя пляцоўкі, трэнажорная зала, аформлена памяшканне краязнаўчага музея. На працягу навучальнага года ў школьную сталовую пастаянна паступала свежае мяса і малако. А ў час уборкі ўраджаю вучням на поле падвозіліся свежавыпечаныя булачкі і гарачая гарбата. Вось якраз такія «дробязі» так многа гавораць аб чалавекукіраўніку.
У час кіраўніцтва Дзмітрыя Іванавіча калгасам вучні мелі магчымасць пабываць у самых розных гарадах Савецкага Саюза: Маскве, Кіеве, Валга-градзе, Казані, Ленінградзе, а таксама ў гарадах роднай Беларусі: Мінску, Брэсце і іншых. Паездкі, харчаванне, пражыванне ў гасцініцах – за кошт гаспадаркі.
Вялікі клопат пра сябе адчувалі і настаўнікі. У неспакойныя дзевяностыя гады яны, як і працаўнікі гаспадаркі, па асобаму кошту маглі набываць прадукцыю цэха па пераапрацоўцы мяса, тканіну, якую атрымлівала гаспадарка ў абмен на сваю прадукцыю. Гаспадарка на справе клапацілася пра свае кадры. Разам са школай праўленне калгаса прымала рашэнні аб навучанні выпускнікоў у сельскагаспадарчых установах, забяспечвала іх стыпендыяй. І яны вярталіся працаваць на сваю зямлю, у свой калгас. Праца Дзмітрыя Іванавіча была адзначана асаблівай і не вельмі частай для кіраўніка калгаса ўзнагародай – званнем «Выдатнік народнай асветы БССР».
Дзмітрый Іванавіч актыўна ўдзельнічаў у грамадскім жыцці раёна – неаднаразова з’яўляўся членам райкама КПБ, дэпутатам раённага Савета дэпутатаў. Яго працоўны шлях быў з годнасцю ацэнены. Аб гэтым сведчаць ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга, медалі «За працоўную доблесць», «Ветэран працы». І яшчэ шэраг юбілейных знакаў і медалёў.
А простыя людзі запомнілі яго спагадлівым і клапатлівым кіраўніком, чулым да чужой бяды чалавекам.
Каму якая дастаецца доля,
Якая песня на шляху паходным?
А ён узрос на простым чорным хлебе,
То хлеб святы яго зямелькі роднай…
Такімі словамі заканчваецца летапіс аб жыцці і шматгадовай працы Дзмітрыя Іванавіча Жука, які быў сабраны вучнямі нашай школы пад кіраўніцтвам настаўніцы беларускай мовы і літаратуры Папко Юліі Валянцінаўны.
У 2010 годзе вёска Мілавіды атрымала статус аграгарадка. Раённыя ўлады шмат зрабілі па мадэрнізацыі сацыяльных аб’ектаў, добраўпарадкаванні тэрыторыі. Значыць, добрыя справы, пачатыя Дзмітрыем Іванавічам Жуком, працягваюцца.
